Goeroe Harry

/in /door

 

‘Om heel eerlijk te zijn, ben ik nogal teleurgesteld in je coaching. Mijn vorige coach gaf me elk gesprek legio goede adviezen. Jij stelt alleen maar moeilijke vragen. Maar, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat het wel bijzonder is  dat ik je dit nu schrijf. Voorheen zou ik dat niet gedurfd hebben’. Eén van mijn cliënten stuurde mij deze e-mail als reactie op mijn verzoek om enige terugkoppeling na onze sessie. Ik antwoordde: ‘Dank voor je eerlijke feedback, Brigitte. Gelet op de inhoud van je opmerking, lijkt het mij beter om deze persoonlijk te bespreken in onze tweede (…) sessie. Vind je dat goed?’

 

Hoe komt het toch dat we zo vaak zulke hoge verwachtingen koesteren? Waar komen die vandaan, of wie schept deze? Ook Brigitte was al vele jaren in disbalans, doordat het zowel privé als op het werk niet lekker liep. Dan weer zocht ze hulp bij een coach, dan weer bij een psycholoog. Telkens had zij er even baat bij, maar met dezelfde regelmaat kwam het rotgevoel in haar buik terug. En zo kwam ze op een goede dag bij mij met hooggespannen verwachtingen. Eén sessie bij ene Harry en…

 

Zou het aan al die nieuwe trends en goeroes liggen die eens in de zoveel tijd voorbijkomen? Je kent ze vast wel; etiketjes vaak in het Engels of quasi Latijn, snufje Oosterse filosofie, modellen vaak in het vierkant, nu eens matrix, dan weer kwadrant of schijf genoemd. Ander kleurtje, nieuw geurtje, snufje minder zout, iets meer peper en hup, we hebben weer een ‘nieuwe’ methode, hét Ei van Columbus! Iedereen áltijd gezond en gelukkig! En waar men telkens denkt dé waarheid gevonden te hebben, dé oplossing voor ieders probleem, toch komen er telkens weer ‘nieuwe’. Wat verklaart hun succes?

 

Doorgaans begaafde sprekers en schrijvers, charisma en humor te over, net als hun beloftes. Therapie onzin, twee sessies van hun methode, paar puntjes aanstippen of bekloppen en je bent altijd gezond en gelukkig en je afdeling loopt weer als een trein! Tja, wie wil dat nou niet? Maar we weten allemaal dat het zo niet werkt. Niet blijvend in elk geval.

 

Als het namelijk wél zou werken, zouden er toch niet telkens nieuwe hypes worden uitgevonden?

 

Ook leidinggevende Jan moest samengevat in zo’n kleurrijk model, of ik zijn rapport wilde lezen? Ik kijk hem bedremmeld aan, begin te bladeren in het lijvige rapport met teksten als: ‘Jan beschikt over dit en dat en kan in geval A zo reageren maar in geval B soms ook zo’. En na een uur weet je eigenlijk nog niet wat je precies gelezen hebt, laat staan wat je er aan hebt?!

 

Ik antwoordde dat me dat mogelijk een hele dag kost, en of het hem dat, gezien mijn uurtarief, wel waard was? ‘Ach’ zegt Jan, ‘maar jij ziet het zo ook wel hè?’ Ik begin te zoeken naar iets meer persoonlijks, wat echt iets over Jan zelf zegt. ‘Staat achterin, bij de conclusie’ helpt Jan. Aha, ik lees: ‘Uit de test is gebleken (zie 3ekwadrant, 2elid) dat Jan niet zo gemakkelijk van vertrouwen is. Het kost best wel even tijd om dat bij hem te winnen. Maar, als je eenmaal zijn vertrouwen hebt, dan lijkt het voor het leven en is er heel goed samen te werken met Jan’. ‘Dat klopt toch,’ zegt Jan, ‘zo zit ik toch ook in elkaar?’ ‘Helemaal waar Jan, klopt precies! Voor jou, en nog 98% van alle Tukkers…’

 

Willen we dan zo graag ‘belazerd’ worden? Moet ik dan misschien ook maar een nieuwe hype beginnen? Heb ik wel een klinkende naam nodig voor mijn werkwijze. Mindlessness wellicht? Of Kromdenken? Of zou Kafkaiaanse Grobbologie toch meer volgelingen trekken?!…

 

Lieve mensen, alle gekheid op een stokje, moraal van dit verhaal?

 

 

Als het jou, je afdeling of je organisatie in het algemeen goed gaat, dan kun je probleemloos dit soort trends volgen en als bedrijfsuitstapjes beschouwen. Een workshopje hier, een dagje hei daar, prima om je zinnen en je blik even te verzetten. Altijd goed en leuk, maar meer is het niet! Verwacht niet dat er echt iets verandert.

Zijn er werkelijk problemen, is er écht iets aan de hand, loopt het structureel niet goed op jouw afdeling of loop je al (te) lang tegen grenzen aan, zit je écht niet lekker in je vel, dan helpt alleen een goede coach, therapeut of trainer. Hoe kun je deze herkennen? Je kunt het lezen in mijn boek ‘Laat je de kop niet gek maken’ (blz. 146).

 

Blijf je toch liever geloven in gouden bergen die je schijnbaar moeiteloos kan beklimmen? Houd dan wel rekening met steile afgronden…

 

 

Het verhaal van Karel, ziek van de zorg?

/in /door

 

Enkele jaren geleden meldde Karel zich bij me. Hart van goud, begaan met z’n patiënten en personeel, en succesvol in de medische wereld. Dat vonden anderen. Maar hijzelf?
Niet alleen de nieuwe zakelijkheid in de zorg, maar ook zijn zelfbeeld knaagden meer en meer aan hem. Twijfels en paniekgedachten vergalden zijn leven. En dat niet alleen overdag.

‘Ik had er twee gebroken benen voor over gehad als me deze sores bespaard was gebleven’, zo vertrouwde hij me toe. Maar gelukkig vermeldt het gezegde ‘een lieve duit’. Wat het hem, blijvend, opleverde, leest u hieronder.

 

 

‘Enige tijd geleden was ik op zoek naar een coach of psycholoog die mij kon helpen met mijn klachten. Gewoon door op Google te zoeken kwam ik bij Harry terecht. Het bleek een zeer relevant zoekresultaat!

Na enige jaren zelfstandig werkzaam te zijn in de zorg, was ik het spoor bijster. Ging het nu nog om het ‘beter maken’ van patiënten? De zorg waarin ik ooit was gaan werken leek wel ziek: er was een nieuwe zakelijkheid doorgedrongen in de gezondheidszorg, waardoor het er in mijn ogen ineens niet meer toe deed hoeveel vakinhoudelijke kennis ik en mijn collega’s hadden. Jaren van investeren van tijd, inzet en middelen leken niets meer waard te zijn door gekonkel, ellebogenwerk, concurrentie en andere ‘zakelijke’ perikelen.

Daar werd ik zelf behoorlijk ziek van, en ik ging met steeds minder plezier naar mijn werk. Angsten en paniekgedachten over wat er allemaal wel niet mis zou gaan, en zaken waarvoor ik dacht verantwoordelijk te zijn, in combinatie met een verkeerd zelfbeeld maakten mij het leven zeer zuur.

 

Inmiddels sijpelden de problemen ook door in mijn privé leven. Ik had er in die tijd twee gebroken benen voor over gehad als deze sores voorbij zou zijn. De lol was er voor mij wel af.

Het contact met Harry was verfrissend en voelde vertrouwd aan. Harry wist, door de juiste vragen te stellen, te relativeren en te luisteren, bij mij tot de kern te komen waardoor ik samen met hem stappen kon nemen om weer de gewenste kant op te gaan. Ervaringen uit het verleden, maar ook mijn kijk op bepaalde tegenwoordige zaken beïnvloedden bij mij het dagelijks leven negatief.

 

Nu enige tijd later ziet mijn plaatje er heel anders uit. Hoewel er nog altijd zaken in de gezondheidszorg zijn waar ik veel moeite mee heb, en ik soms wel merk dat de ‘aard van het beestje’ mij wil dwars zitten, lukt het me beter dan in het verleden om te relativeren,  en paniekgevoelens en piekeren te stoppen. Ik zit stukken beter in mijn vel en heb meer vertrouwen in de toekomst en mijzelf. Het prettige contact met Harry heeft hierin zeker een positief effect gehad, met een goede uitwerking op zowel zakelijk als privé gebied. En daar heb ik nog iedere dag plezier van.’

 

Het verhaal van Nienke (43)

/in , /door

 

Ik weet nog goed dat ik allerlei soorten van coaching en therapie heb gevolgd en dat eigenlijk niets echt, blijvend, hielp. Ik had namelijk allerlei vage, vooral lichamelijke klachten.

Met name veel hoofdpijn en moe, moe, moe. Ik dacht dan ook veel na en piekerde me suf over belangrijke zaken, maar vooral over heel veel niet beïnvloedbare zaken. Hoe ik over kwam bijvoorbeeld, op anderen. Wat anderen dachten van mij. En vooral gewenst gedrag laten zien was mijn paradepaardje. Heerlijk gevoel wanneer je anderen blij kan maken en ondertussen jezelf vreselijk voorbij lopen en het contact met mezelf was ver maar dan ook echt erg ver te zoeken.

Door naar Harry te gaan werd mijn wereld opeens al anders, al in het eerste contact met hem. Zonder zweverig te worden kreeg ik het gevoel dat er echt aandacht was voor mij als persoon en dat ik me een keer niet hoefde te bewijzen en dat ik gewoon goed ben zoals ik ben met alle aspecten, juist ook de niet zo hele leuke. Want van die niet zo hele leuke persoonlijkheidskenmerken walgde ik, die mochten er niet zijn. Ik mocht alleen maar ‘leuk’ zijn. Pffffff … wat vermoeiend wanneer ik dit zo schrijf zeg.

Door de begeleiding van Harry leerde ik mezelf totaal accepteren en mezelf leuk te vinden. Ik wilde niet meer zo nodig het anderen naar de zin maken en ik vond het niet zo belangrijk meer hoe ik over kwam. Gelukkig is dit, vele jaren later, nog steeds zo; Ik ben erg blij met mezelf. Mijn wens was dat ik ooit een keer zwanger zou worden, dat lukte namelijk maar niet en ik wilde graag in mijn werk meer gaan coachen. Beide wensen zijn uit gekomen. Waarom? Ik denk omdat ik nu in mezelf geloof en in mijn eigen kracht sta en dat is fijn! Erg fijn kan ik vertellen!

 

Nienke – Manager Belastingdienst – Weer in Balans – 2010

Zorgen om je pensioen?

/in /door

Rituelen, heerlijk! Ritme geeft rust. Zo begin ik bijna ieder weekend met een ontbijtje in mijn stamcafé. Samen met mijn disgenoot bespreken we de actuele problemen in de wereld, en lossen deze kordaat op. Let wel, in de regel zelfs binnen een uur! Akkoord, met erudiete voorkennis uit de colomn ‘Crisis binnenkort voorbij!’ is het oplossen van welke crisis dan ook meestal een fluitje van een cent.

Veel makkelijker in elk geval dan je eigen problemen… Zo maakte mijn disgenoot mij onlangs opmerkzaam op een persoonlijk probleem; ‘Maar Harry, maak je je geen zorgen om je pensioen dan?!’ Met verbaasde blik: ‘Hoezo, ik héb helemaal geen pensioen?!’ Waar ik lichtelijk aan zijn IQ begon te twijfelen, bleek later dit genoegen geheel wederzijds te zijn geweest…

 

Geld, macht en status lijken de meest begerenswaardige attributen voor dit leven als je kijkt naar onze huidige samenleving. En het acteren daarin van de meeste mensen. Maar als er een hiernamaals is, geen van drieën kun je meenemen! Toch? Ik kan me ook niet voorstellen dat, zou het zo zijn, Petrus of één van zijn collega’s je bij de hemelpoort vraagt hoeveel ‘talenten’ je hebt verdiend?! ‘Wat heb je er mee gedaan?’ of bijvoorbeeld ‘Wie heb je er mee geholpen?’ lijkt mij meer in de lijn der verwachting te liggen.

Vanwaar dan dat streven naar méér, dáár, anders? Waarom zijn we niet gewoon tevreden en werken we met de middelen die we aangereikt krijgen. We komen hier hulpeloos en zo vertrekken we ook weer, wat hierna ook zou komen. Zou dát het dan zijn, die hulpeloosheid, de fragiliteit van het leven? Bang dat we ons niet kunnen redden als we oud en gebrekkig zijn? Maar dan zijn er toch ook weer jonge mensen die ons kunnen helpen en voor ons zorgen? Zoals wij voor hen hebben gezorgd?!

 

Mmm, ik moet dit even laten bezinken. En bespreken met mijn disgenoot tijdens het volgende ontbijtje. Ongetwijfeld vinden we een oplossing! Moet lukken. Volgende column.

Het verhaal van Ferdinand (52)

/in /door

 

Wat overkomt mij nu? Waarom voel ik wat ik voel? Waarom lukt het me niet meer los te komen van de situatie? Het is toch maar werk? Zo maar een opsomming van de gedachten die door mijn hoofd spookten. Ik de “people manager’ die altijd in control was, gek op dynamiek, altijd barste van de energie, en vooral altijd klaar stond om anderen te helpen in woord en daad. Maar wie zorgde voor mij? Ik zelf in ieder geval niet. “Slecht” zeg je dan achteraf maar op dat moment besefte ik dat niet. Ik was vooral verbaasd.

“Je moet eens met Harry Grob gaan praten”, zei een collega op een ochtend. Wie is dat dan? Wat doet hij? Hoe doet hij dat? Ja zeg het maar.

In het mooie klooster Dolphia, waar ik als klein jongetje heb gevoetbald in de gangen, vonden vijf individuele sessies plaats waarin Harry mij vrij aan het woord liet en mij wees op mijn gedrag en de gevolgen van dit gedrag. Al gauw merkte ik dat ik weer op het goede spoor kwam. De balans kwam weer terug en mijn zelfvertrouwen nam ook weer toe.

Geen zweverige prietpraat, geen trucjes maar gewoon wijzen waar het op staat en vooral mijzelf aan het denken zetten. Dat zijn denk ik de grootste kwaliteiten van Harry. Met name die stiltes, de stiltes waarin het meeste werd gezegd zal ik niet vergeten. In één woord top.

Ferdinand – manager ziekenhuis

Het verhaal van Frans (56)

/in /door

Harry, ik had beloofd wat terug te geven naar aanleiding van de training “Weer in Balans”. Een training die in de kern eenvoudig leek (even zoeken waar ik uit balans was geraakt en dat weer herstellen) en in werkelijkheid een zoektocht was naar de kern van het leven, waar het écht omdraait, gezondheid. Jouw ‘Schijf van Zeven’ heeft gezondheid voor mij in een breder perspectief geplaatst. De training heeft me erg geholpen om weer in staat te zijn liefde te geven, daar waar ik misschien verbitterd was geraakt of in ieder geval vol onbegrip was. Dus nogmaals dank voor je inzichten en voor het feit dat je wilde luisteren en een spiegel voor me kon zijn.

Er is enige tijd geleden een aantal jaren geweest waarin zich enorme veranderingen voor deden in de relatie tussen mij en mijn jongste dochter. Ze was inmiddels volwassen zodat ik nauwelijks meer kon spreken van puberaal gedrag. Het was zodanig complex en heftig dat ik het contact met haar verloor. Dat heeft me erg aangegrepen, vooral omdat ik het idee had altijd voor haar klaar te staan. Ik wist natuurlijk ook dat ik door het vele werken natuurlijk steken had laten vallen en dat ik in mijn benadering van anderen wel zakelijk over kwam. Maar toch, als het nodig was, dan was ik er. Ik stond er ook niet alleen in, mijn vrouw heeft ook altijd veel energie in onze kinderen gestoken. Het was dan ook enorm frustrerend dat het niet lukte met onze jongste. Hierdoor was ik lichamelijk en geestelijk zo uitgeput geraakt dat ook mijn werk er onder begon te leiden. Gelukkig zitten mijn vrouw ik en wel op 1 lijn, zodat onze relatie er alleen maar sterker van geworden is.

Om mijn energie weer terug te krijgen ben ik een zoektocht begonnen in wat ik nodig had, meer rust en reflectie op wat mij was overkomen. Ik was inmiddels overtuigd geraakt dat ook mijn dochter er last van had, daarmee kon ik haar niet meer helpen (ik had immers geen contact meer). Ik concentreerde me op mezelf en na enkele gesprekken met Harry kwamen we uit op de training “weer in balans”.
De grootste openbaring voor mij was wel dat ik de oplossing niet zozeer buiten mezelf moest zoeken, daar was de onrust en de vele meningen (dat had je nooit mogen doen (mijn dochter de deur uitzetten na de zoveelste woede uitbarsting) zoals een familielid me toevoegde). De oplossing lag in en bij mijzelf. Daarvoor moest ik eerst ontdekken waarom ik het buiten me zelf zocht, waarom trek ik mij de mening van een ander zo aan, waarom ben ik altijd met de volgende stap bezig en zo weinig met het heden?

De inzichten via de leer van Tai Ji en gezondheid hebben gemaakt dat ik dichter bij me zelf ben gekomen. Meer leef in het hier en nu en minder vooruit kijk. Ik heb gemerkt dat zodra ik dichter bij mezelf blijf en ik me minder aantrek van anderen ik als een prettiger mens wordt ervaren. Ik deel makkelijker, ik geef en ontvang daardoor ook meer. Mijn verwachting zijn lager en dus zijn teleurstellingen ook nauwelijks meer aanwezig. De training heeft me gericht op wat werkelijk belangrijk is in het leven en is het geven van liefde en aandacht om de mensen die dicht bij me staan. Deze inzichten praktiseer ik nu ook in mijn werkomgeving. Ik merk ook daar verandering. Ik ben minder de zakelijke sparringpartner, meer de mens die luistert en ook niet altijd een antwoord heeft, maar wel vaak een vraag van waaruit collega’s weer verder kunnen. Ik denk minder in het aanreiken van oplossingen en meer in analyseren van vraagstukken (de vraag achter de vraag, zodat anderen er weer verder mee kunnen). Wat is de trage vraag?

Meest praktische voorbeeld was aan het begin van een vergadering waarin ik de leiding mocht hebben. Ik begon niet meteen met de agenda, maar vroeg eerst om alle aanwezigen om 1 minuut stil te zijn en daarna met het belangrijkste te komen dat voor hem/haar deze week ging spelen en dat te delen aan de collegae. Ook heb ik vergadering meer afgesloten in alle rust (2 minuten stilte) om al datgene dat gezegd was te laten bezinken en rust te zoeken voordat een volgende afspraak zich zou aandienen. Ik heb daarop veel positieve reacties gehad.

Het meest frappante t.a.v. mijn eigen gezondheid is de sterk verminderde pijn in mijn rug en de stijfheid die praktisch is verdwenen. Ik doe daartoe wel elke week een aantal Tai Ji oefeningen en heb leren luisteren naar mijn ademhaling. Ik blijf wel sporten (fietsen en hardlopen), want daar geniet ik van en kan ik me in uitleven.
Het bewust worden van energiestromen helpt me in drukke tijden, die in mijn werk zeker blijven spelen. Wat ik doe, doe ik goed. Ik doe echter niet meer alles, beantwoordt niet alle mails en daaraan hebben collegae zeer moeten wennen.

Het contact met mijn dochter is voorzichtig hersteld en ik merk dat ik er betrekkelijk weinig voor hoef te doen, alleen me zelf te zijn en echt contact te maken, luisteren en vooral de juiste vragen te stellen. Mijn verwachtingen zijn laag en dus blijven ook teleurstellingen uit en kan ik genieten van elk moment, telefoontje of gewoon een sms-je.
Het gaat mij weer goed en daardoor ben voel ik me gelukkig. Ik ben een rijker mens geworden. Nogmaals dank voor het weinige dat je gedaan hebt en dat ‘weinige’ heeft wel enorm veel betekend (luisteren, vragenstellen en feedback geven). Ik grijp nog regelmatig terug op het geleerde in de training. Ik heb er een mooi verslag van gemaakt dat dit ook gemakkelijk maakt.

Nogmaals dank Harry en je mag mijn feedback gebruiken om ook anderen zo’n leerervaring te laten meemaken.

Warme groeten vanuit de luie stoel! Frans

Het verhaal van… Gerard (41)

/in /door

Pas op de plaats!

Het begon 41 jaar geleden zonder enige zorg, de hele wereld lacht en ik lach terug. Geen enkele zorg, er wordt enkel voor mij gezorgd. Mijn eerste levensjaren zijn slechts gevuld met eten, drinken, slapen en spelen. De eerste levensjaren voor eigenlijk ieder mens zijn daarin hetzelfde, uitzonderingen daargelaten.

Naarmate we ouder worden komen er steeds meer “problemen” om de hoek kijken, anders gezegd mensen waar we mee omgaan. In het dagelijks leven heb je zelf de hand in met wie je privé omgaat, echter het werk is iets heel anders. Mensen worden hier samengebracht zonder dat je daar zelf enige grip op hebt. Met iedereen door een deur kunnen zal toch niet voor jan en alleman weggelegd zijn …….voor mij in ieder geval niet. Zal het dan toch aan mij liggen ? Mijn communicatie is dan wel niet altijd geweldig, echter mijn eerlijkheid staat als een paal boven water. Het recht door zee principe blijkt echter hand in hand te gaan met een bepaalde communicatiewijze.

Komt bij dat ik nogal perfectionistisch ingesteld ben en me dus nogal snel stoor aan de mensen (op het werk) om me heen waardoor ik snel in het negatieve terecht kom en niet altijd gewaardeerd voel, want het moet natuurlijk wel allemaal op mijn manier. Toch ?! Fouten van mijn kant zijn dan ook uit den boze.

Tijd om hier maar eens wat aan te doen en mezelf op te krikken naar een niveau waarin er wel met mij te leven valt. Tijd voor Harry ……………..

Na een gesprek met enkele verantwoordelijke mensen op de werkvloer met stevige stappen het kantoor van Harry Grob binnengestapt, hoewel je het nauwelijks een kantoor mag noemen. Harry heeft zijn intrek in een oud klooster, alwaar een serene rust aanwezig is. Het klooster waar uiteindelijk ook de cursus “weer in balans” gegeven gaat worden.

Het intakegesprek geeft een goed gevoel, niet alleen bij mij maar ook bij Harry. Dat is maar goed ook want hij stuurt je ook zeker weer weg als hij dit goede gevoel niet heeft en haarfijn aanvoelt indien er een spelletje gespeeld wordt.

De cursus zelf is wel spiritueel ingesteld en sluit wat mij betreft haarfijn aan bij mijn persoontje, aangezien ik enkele jaren daarvoor al een cursus reiki (kort gezegd : vrijmaken van energiebanen) had gevolgd. Het spirituele ligt vooral in het beoefenen van Taj Ji oefeningen, naar men zegt een der voorlopers van de krijgskunsten. Ademhaling, zelfbewustzijn en geaardheid ….. nee nee niet je sexuele geaardheid, maar het bewust contact maken met de aarde. Hiermee geef ik dus al aan niet zo van de “ouderwetse” aanpak te zijn, maar te kiezen voor de basis. De basis die je, in mijn optiek, vooral tegenkomt in het boeddhisme. Wie ben ik, wat wil ik. En als ik zeg wat wil ik, betekent dit niet gelijk dat je egoïstisch bent of gaat worden. Je gaat er mee terug naar de basis, want voor jezelf opkomen is geen schande. Simpele dingen loslaten, want waarom zou ik perfectionisme willen nastreven. Immers een kind van 6 maakt geen perfecte tekening. Die tekening is juist mooi om het feit dat deze niet perfect is. Mooi is om zijn eenvoud met al zijn “fouten”.

Ik heb het Harry nooit zo recht op de man afgevraagd, maar we kennen allemaal het sprookje waarin de volgende spreuk aan de orde komt : spiegeltje, spiegeltje…………

Onder dit motto blijkt hij je regelmatig een spiegel voor te houden en te laten nadenken over de dingen des levens. Vele (zo niet alle) antwoorden kun je in jezelf vinden, echter zijn we in deze maatschappij veel te weinig bezig met onszelf. Altijd maar bezig antwoorden te vinden voor een ander en te leven naar hoe de maatschappij vind dat het hoort te zijn. Leef naar hoe JIJ het wilt en indien een naaste dat niet aanstaat, zal die persoon zichzelf eens in de spiegel moeten bekijken waarom hij of zij daar moeite mee heeft. Allemaal makkelijk gezegd dat zeker en soms zal je ook zeker wel een compromis sluiten, echter betekent dit niet dat je te allen tijde je eigen principes opzij dient te zetten.

Een hele grote stap in dit geheel is toch dat je je wel positief moet instellen wil je resultaat behalen. What goes around comes around, ofwel wat je uitstraalt en predikt zal je ook ontvangen.

Mijn persoonlijke ervaring is in ieder geval uitstekend te noemen en kan iedereen aanbevelen zich te melden bij Harry en de cursus Weer in Balans te volgen. Of dat nou is na een burn-out, vervelende ervaringen uit het verleden te verwerken of het verbreden van je horizon en jezelf te verbeteren, ik kan alleen maar zeggen ……DOEN.

Gerard – chef inkoop – Weer in Balans – 2012

Interview Arbo Magazine

/in /door

Interview Arbo Magazine

5 Vragen aan “Harry Grob”

Zeventien jaar geleden begon Harry Grob zijn eigen bureau om stressgerelateerde klachten aan te pakken.

Tekst: Vera van OS | Beeld: Ebel Jan Schepers | Publicatie: Arbo Magazine december 2013

“SPECIALIST”
‘Grob is gespecialiseerd in het behandelen van stressgerelateerde en psychische klachten’

1. Hoe bent u in het vak terecht gekomen?

‘In mijn huidige werk ben ik heel natuurlijk terechtgekomen en het is mijn passie geworden. Door de combinatie van een groot verdriet, de zorg voor vier kinderen en een net gestart bedrijf heb ik ooit een burn-out gehad. Jarenlang heb ik gezocht naar de juiste hulp door het wereldwijd volgen van reguliere en alternatieve therapieën. Door deze persoonlijke ervaringen (waaronder ook toen al vele dure nutteloze trainingen) besefte ik dat de zorg voor mensen met psychische en stressgerelateerde klachten anders, beter en vooral effectiever moet kunnen. Met de Pedagogische Academie en onderwijservaring met moeilijk functionerende jongeren als basiskennis startte ik 17 jaar geleden Harry Grob Trainingen. Inmiddels ben ik gespecialiseerd in stressgerelateerde en psychische klachten en heb ik een speciale reputatie verworven: “als niets heeft gewerkt, dan is er altijd Harry Grob nog”. Veel van mijn cliënten hebben namelijk al eerdere interventies gehad zonder het gewenste blijvende resultaat.’

2. Wat houdt uw werk precies in?

‘Hoofdzakelijk werk ik voor grote lokale en landelijke commerciële en non-profit organisaties, maar het aandeel van particulieren en ondernemers/ werknemers uit het mkb neemt toe. Vrijwel alle cliënten willen uitval uit het arbeidsproces voorkomen of snel re-integreren. Ter voorkoming van verzuim heb ik een korte training ontwikkeld specifiek voor leidinggevenden. Mijn cliënten begeleid ik individueel en in kleine groepen. De trainingen zijn gericht op het bereiken van een evenwichtige wisselwerking tussen de geest en het lichaam. Ik maak daarbij gebruik van een combinatie van technieken, zoals groepsdynamica, gesprekken, ademoefeningen en TaiJi. Na een intakegesprek neemt een cliënt deel aan groepstrainingen met een wekelijkse sessie van één dagdeel gedurende een periode van ongeveer drie maanden, of hij kiest voor individuele coaching/training. Om de resultaten vast te houden heeft iedere client één jaar nazorg via een aantal terugkomsessies.’

3 .Welke uitdaging(en) ziet u voor de komende tijd in uw werk/ voor het vakgebied?

‘Omdat ik het steeds drukker heb, overweeg ik om trainers/coaches op te leiden in mijn specifieke aanpak. Ik creëer daarmee ondersteuning in mijn werk en tegelijkertijd de mogelijkheid tot substantiële uitbreiding van mijn bedrijf. Ook een boek schrijven staat op mijn verlanglijstje.’

4. Bij welke soort organisatie zou u wel eens willen meekijken?

‘Ik zou graag eens willen meekijken bij een ziekenhuis. Grote prestatie-/werkdruk, noodzaak tot bezuinigingen, publiciteitsgevoelig en een complexe maatschapstructuur. Tel uit je winst!’

5. Wat moet er beter worden geregeld in Arboland?

‘Meer investeren in maatwerk in plaats van het werken met vaste protocollen. De menselijke maat terugbrengen waarbij het belang van de medewerker én de werkgever evenwichtig wordt gewogen. Er is een groot verzuim veelal door psychische en stressgerelateerde klachten. Vanwege de crisis zijn mensen bang om hun baan te verliezen. Werkgevers vragen hen om een tandje bij te zetten en bedenken zich tweemaal voordat ze werkkrachten aannemen. Ondertussen neemt de werkdruk op de mensen in het arbeidsproces steeds meer toe. Des te meer reden aandacht aan hen te besteden!’

Download hier het gepubliceerde artikel.

Het verhaal van… Marian (40)

/in /door

Het verhaal van… Marian (40)

Al een aantal jaren had ik het gevoel dat het niet echt goed met me ging. Ik was moe en er moest van alles. Een jong gezin, allebei een drukke baan. De mensen om mij heen zeiden dat het allemaal beter werd als de kinderen wat groter waren.

Volle goede moed ging ik er telkens tegen aan, plannen en organiseren kon ik goed en aan discipline geen gebrek. Er was veel geluk in ons leven en ik had het gevoel dat ik over problemen niet mocht zeuren. Ik luisterde naar allerlei goedbedoelde adviezen en ging meer sporten, probeerde positief te denken en ging naar de sauna om te ontspannen. Ik sliep steeds slechter en kreeg verschillende psychosomatische klachten.

Ondanks medicijnen, gesprekstherapie en andere hulp kostte me steeds meer wilskracht om te werken en voor de kinderen te zorgen. Ik had het gevoel door steeds ruller zand te ploegen. Ik wist geen uitweg, maar wist ook dat ik dit niet veel langer vol ging houden. Vervolgens kwamen er momenten dat ik mijn armen of benen niet meer kon optillen. Ik rondde lopende zaken op m’n werk af en meldde me tenslotte ziek. Wat er aan de hand was? Burn-out, overspannen, overwerkt of toch een depressie? Het maakte mij niet meer uit, ik was vastgelopen in mijn leven.

Al snel startte een re-integratietraject. Op mijn werk kreeg ik alle medewerking en steun om te herstellen en in mijn oude functie terug te komen. Ik werkte een aantal uren op therapeutische basis en ging met nieuwe projecten aan de slag. Ik had het gevoel dat ik weer functioneerde, maar dat was het dan ook.

Na enkele gesprekken adviseerde de bedrijfsarts een afspraak te maken met Harry Grob. De bedrijfsarts gaf aan goede ervaringen te hebben met zijn onconventionele aanpak.

In de training ‘Weer in balans’ leerde ik verantwoordelijkheid voor m’n eigen leven en gezondheid te nemen. Harry stelt vragen, houdt je een spiegel voor en reikt tal van ideeën, methoden en technieken aan. De coachingsgesprekken hebben mij bewust gemaakt van mijn zelfbeeld en de manier waarop ik omga met tegenslag en problemen. Het was vallen en opstaan, maar vanaf dat moment ging het veel beter. Ik kon snel meer uren werken. En collega’s merkten ook dat het beter ging: volgens hen lachte ik weer …..

Waarom maakte dit traject nou voor mij het verschil?

Veel therapeuten werken volgens afspraak en zijn daarbuiten nauwelijks beschikbaar. Harry is echter ook buiten de training en de gesprekken goed bereikbaar als het nodig is. Ik heb daar veel aan gehad.

Op het gebied van gezondheid zijn er tal van methoden en technieken om fit en gezond te blijven. Veel trainingen hebben wel enig, maar vaak geen blijvend effect. Voor mij is dat duidelijk. Iedereen kan leren om een instrument te spelen en muziek te maken. Maar sommige mensen hebben een talent en maken liedjes die je raken. Timemanagement, ademhalingstechnieken, mindfulness kunnen je allemaal helpen, maar het blijven hulpmiddelen en trucjes. Harry Grob heeft echter een talent om je te helpen (weer) je eigen balans te vinden.

Ik heb nu niet meer het gevoel achter m’n eigen leven aan te rennen. Meer en meer sta ik in mijn leven aan het roer. Al varend geniet ik vaker van het uitzicht om me heen. De weersomstandigheden zijn natuurlijk soms bar en boos. Maar ik houd meer m’n eigen koers in het vizier en als het niet gaat zet ik een andere koers uit.
Ieder die het nodig heeft, gun ik de kans die ik heb gehad!

Marian – onderzoeker HBO instelling – Weer in Balans – 2011

Recensie – Twentse Zaken Mannen

/in /door

Recensie – Twentse Zaken Mannen

Dicht bij de bron – “De kunst om de balans te vinden”

Origineel artikel door Wegener Creatie
(onderdeel Wegener Media – Copyright ®)

Wie: Harry Grob
Wat: Eigenaar Harry Grob Trainingen
Waar: Enschede
Download origineel PDF-document

Hieronder de tekst uit het artikel:

“Een oud cursist heeft ooit eens over het verschil tussen mijn werkwijze en die van anderen gezegd: “Harry, dat soort bedrijven zijn bijna altijd carrosseriebedrijven, die deuken uit. Dat doe jij ook, maar jij leert mensen vooral beter rijden.”

Deze uitspraak is een mooie metafoor voor Harry Grob Trainingen. Het illustreert perfect de levensbepalende veranderingen, die Harry teweegbrengt bij de mensen die hij onder zijn hoede krijgt en begeleidt naar een nieuwe balans in hun leven. Harry Grob kun je niet goed in een hokje plaatsen of onder een bepaalde noemer vangen. Hij is volstrekt uniek en dat zie je terug in de benadering van zijn vak. Wat doet Harry Grob dan in hemelsnaam anders?

Met zijn team begeleidt hij mensen, zowel individueel als in kleine groepjes. Met name uit het bedrijfsleven, die er helemaal doorheen zitten of aan het vastlopen zijn. Mensen, die door hun bedrijf hoog gewaardeerd worden en die men wil behouden. Zonder zichzelf te verliezen leert Harry ze in hun eigen kracht te staan. Harry Grob heeft in zijn eigen leven niet bepaald een gemakkelijke weg afgelegd. Dat maakt van hem een ervaringsdeskundige. Iemand, die kan putten uit de moeilijke en soms onmogelijke levenslessen, waar hij mee te maken kreeg in zijn eigen nabije omgeving. Het blijkt achteraf een ‘blessing in disguise’ te zijn geweest en het heeft hem gemaakt tot wie hij is.

Harry wist als kind al dat hij anders was, in een tijd waarin het adagium ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ gold. Hij voelde en zag dingen, waarvan hij dacht dat iedereen ze zag. In zijn studietijd werd hij hippie. Hij liep op blote voeten door de stad en woonde in het gekraakte voormalige ziekenhuis in Groningen. Harry trouwde op jonge leeftijd met een prachtige vrouw, maar haar zware psychische problemen maakten het leven niet gemakkelijk. Toch kon en wilde hij haar niet loslaten. Na jaren werd de verantwoordelijkheid voor zijn vrouw, zijn vier kinderen, een eigen zaak en het jongleren om dat allemaal in evenwicht te houden, hem teveel. Zwaar overspannen en zonder werk zocht hij hulp bij therapeuten. Na enige teleurstellingen vond hij een goede, die onder andere putte uit de Oosterse filosofieën. Dat deden wel meer therapeuten, maar vaak zonder de essentie ervan te begrijpen. Dat komt nog steeds voor, er is altijd wel een nieuwe hype die weer enthousiast gevolgd wordt. “Het verbaast mij telkens weer hoeveel mensen op hypes reageren en waarin mensen het overal zoeken, behalve op de enige plek waar je het antwoord werkelijk kunt vinden,” zegt Harry.

“Het beroep als zodanig bleek heel dicht bij mijn eigenpersoonlijkheid te liggen en in 1995 besloot ik voor mezelf te beginnen. Ik volgde wereldwijd cursussen en opleidingen en werd lid van een beroepsvereniging. Ik wist vanaf het begin, dat ik het op mijn eigen manier moest doen. In 1997 ben ik begonnen met trainingen voor bedrijven. De meeste bedrijven zaten in het westen. Ik kwam meteen overal binnen. Waarom? Er was een bepaalde klik, denk ik. Maar de eerste zeven jaar is het een dure hobby geweest.”

“In 2003 ontmoette ik in Amstelveen Vera van Os. Ze zat in de strategische communicatie en we raakten in gesprek. We zijn gaan samenwerken en dat is een omslagpunt geweest. Werken met mensen kan ik heel goed, maar de communicatie naar buiten toe is niet mijn sterkste punt. Vera vertaalde voortaan mijn verhaal naar de zakenwereld. Vanaf dat moment begon het eigenlijk meteen te lopen en dat is nog steeds zo. Dat heb ik mede te danken aan mijn vaste klanten, die me al jarenlang steeds nieuwe cliënten/cursisten sturen. Maar ik denk ook omdat ik iets doe, dat heel dicht bij mezelf ligt. Dat geeft voldoening en een onuitputtelijke energie. Ik zeg altijd: “Er is niets mis met hart werken, zolang je het maar met een ‘t’ doet.”

“Trainer/coach ben je, dat kun je maar ten dele leren. Je kunt erover lezen wat je wilt, maar je kunt het niet uit boekjes halen en hypes gaan voorbij. Het moet in je zitten. In mijn trainingen werk ik met mijn verworven kennis en met wie ik ben. Ik heb geleerd op mijn gevoel te (durven) vertrouwen. Daarmee raak ik mijn cliënten en breng iets bij hen teweeg, ook al is de weg soms lang.”

“Ik vind veel inspiratie in de oosterse filosofie. Dat lijkt misschien zweverig, maar is juist heel aards. In onze westerse samenleving is de rede te ver doorgeslagen. Het is de kunst om de balans te vinden. Mijn fascinatie voor dit vak is de mens en de menselijke veerkracht; ik sta telkens weer verbaasd. Natuurlijk moet ik zelf ook zorgen dat ik in balans blijf, mijn manier van werken kost veel energie. Volgende week ga ik dan ook weer naar Californië om mezelf op te laden en een cursus te volgen. Ik heb daar een Chinese leraar, Chungliang al Huang, een grootheid in Amerika en China, die heel erg in de Oost West synthese gelooft. Ik verheug me erop hem weer te zien en me verder te verdiepen in het mysterie dat ‘mens’ heet.”