De brief van Chris

/in /door

 

Mijn ‘oude’ vaste klanten weten het vast nog wel; als we dan in het klooster even naar het kantoor van mijn secretaresse liepen, voor een lekkere bak koffie of cappuccino, werd hun blik vaak gevestigd op dit prikbord, waar Josephine wisselend kaartjes van oud-cliënten en cursisten ophing.

 

 

En, al werk ik nu veel minder, ze komen nog steeds… zoals deze brief van Chris, 15 jaar (!) nadat zijn werkgeven hem de training Weer in Balans had aangeboden.

 

 

Beste Harry,

  

Nu ik zo vlak voor mijn pensioen sta en terugkijk op mijn werkzame leven, dan behoort mijn deelname aan jouw sessies (redactie: de training Weer in Balans), en dat is al even geleden, zonder enige twijfel tot de hoogtepunten.

De inzichten die ik daar heb gekregen, hebben verandering in mijn leven gebracht. Het bracht meer rust, zelfreflectie en bovenal relativering. Dat laatste natuurlijk in die zin, dat ik ben gaan beseffen wat de werkelijk belangrijke dingen in het leven zijn.

 

We konden toen niet vermoeden wat ons gezin vlak daarna moest doorstaan. Ik ben ervan overtuigd, dat jouw wijze lessen en, niet te vergeten, de geweldige gesprekken met de andere deelnemers ertoe hebben bijgedragen, dat we die zware tijd goed zijn doorgekomen. 

Ik heb het al eens eerder gedaan, maar grijp dit moment nog even aan om je daarvoor hartelijk te bedanken.

 

Met vriendelijke groet, Chris

 

 

Ik kan je niet vertellen hoezeer zulke berichten mij raken. Zovele ontroerende en kostbare herinneringen aan de sessies met mijn cliënten en cursisten de afgelopen 25 jaar. Ik beschouw het nog steeds als een buitengewoon voorrecht dat mensen hun verhaal met me wil-(d)len delen.

Vroeger, als scholier, wilde ik dierenarts worden. Vele jaren later, en nadat ik niet alleen leverancier van ziekenhuizen ben geworden, maar helaas ook klant, blijkt dat ik al bijna flauwval bij het zien van bloed. Laat staan een zuster met een naald… Hoe mooi hoe het leven je naar je talent leidt. Enige wat je hoeft te doen is te luisteren naar je hart. Klopt altijd… en het enige wat je daarvoor nodig hebt is… stilte.

 

‘Life is what happens, while you make other plans’ – John Lennon

 

Consistent incontinent?

/in /door

Of: hoe angst je IQ halveert…

 

Lieve lezers, meestal verhaal ik in mijn columns, net als in mijn boek, over een ontroerend, ontwapenend of ‘Eureka’ moment uit een traject van één van mijn cliënten. Maar nu, zo in de nazomer van mijn leven, moet ik zelf ook maar eens met de billen bloot.

Ik neem je mee naar een gênant moment uit mijn eigen leven. Uiteraard, ter lering ende vermaak. En, in een tijd waarin velen zich depri en machteloos lijken te voelen, ter bemoediging bovendien.

 

 

 

Consistent incontinent?!

 

Februari 2013. Ik reed terug vanaf mijn training in Oregon naar San Francisco toen ik onderweg mijn innerlijke Stem (ja, ik ben toch wel wat zweveriger dan sommigen plachten te denken…) hoorde zeggen: ‘Je gaat binnenkort je nieuwe vrouw ontmoeten’. Aangezien mijn Stem me altijd trouw had gediend, bedacht ik me geen moment. Ik nam de volgende afslag en reed naar het centrum van, hoe toepasselijk, het stadje Eureka in het noorden van Californië. Om alvast een kadootje voor haar te kopen. Niet veel later ontmoette ik haar, nietsvermoedend uiteraard, na een ongelooflijke aaneenschakeling van ‘toeval op toeval’, dankzij het onvolprezen G.P.S.*.

 

Ik schrijf een half jaar later. Nog steeds stapelverliefd. Ik word vroeg wakker en schrik me het leplazerus: m’n bed is nat… Gelukkig aan mijn kant, pfff… Ik schaam me dood, en terwijl mijn lief nog slaapt, verschoon ik snel het bed en mezelf en doe net of er niets is gebeurd. Gauw vergeten! Helaas, volgende ochtend: potverdriedubbeltjes nog ’s aan toe zeg, wéér! Zelfde plek. Nee hè, incontinent op m’n 54e?! Gelukkig, mijn tweede grote liefde in m’n leven (hoe rijk kan een man zijn?!), slaapt nog. Tenminste, dat dacht ik. En ja hoor, de derde nacht, wéér… Nu doet ze niet of ze slaapt. Gelukkig reageert ze wel heel begripvol: ‘Ach Harry, maakt toch niet uit, misschien is het iets medisch?! Maar je bent in elk geval wel heel consistent incontinent!’ ‘Eh, pardon?’ ‘Nou, je plast telkens op precies dezelfde plek. Laat me ’s kijken.’ ‘Eh, nee!!’ En ja hoor, ze trekt zo het dekbed omhoog en zegt: ‘Mmm, vreemd, telkens dezelfde plek? Ik ruik ook niks?!’ Ze trekt het laken eraf, voorts de onderliggende hoes en zegt droog: ‘Nou, volgens mij lek jij niet maar je waterbed!’…

 

We lagen dubbel van het lachen! Ik heb me nog nóóit zo opgelucht gevoeld. En dit is nu precies wat angst met je doet! Het geeft je oogkleppen, het zet je gezonde verstand op non-actief (evenals je immuunsysteem), het zorgt voor een bewustzijnsvernauwing. Natuurlijk ‘wist’ ik dat ik op een waterbed sliep, notabene al 30 jaar, maar de angst verblindde me! Lieve mensen, wat er ook in je leven gebeurt, wat er ook in de wereld gebeurt, ‘vrees niet, maar heb lief’ zoals je in een wijs boek kunt lezen. En laat je de kop niet gek maken! Door niets of niemand. Noch door de overheid, noch door de media (eender welke), en zelfs niet door jezelf…

 

 

*) God’s Positioning System