Het verhaal van… Nicole (37)

Een tussenevaluatie, zo luidde de opdracht. Makkelijker gezegd dan gedaan. Al een week lang houdt het me bezig. Allerlei gedachten tuimelen door mijn hoofd. Waar moet ik beginnen? Ik zet The Corrs op met ‘Old Town’ en begin maar gewoon te schrijven. Over mijn ervaringen, mijn gevoelens, mijn weerstand. Over opmerkingen die me zijn bijgebleven, over woorden die me hebben geraakt. In werking gezet door Harry die, zoals een trainer betaamt, je nooit de oplossing aanreikt. Nee, die moet je zelf vinden. Maar een zaadje zaaien doet hij wel. Alleen moet jijzelf zorgen voor de juiste samenstelling van de mest, het water en de zon.

Dus pak ik mijn kruiwagen en ga op zoek naar de ingrediënten voor de mest. Onderweg reikt Harry mij de spade aan. Een zonnestraal doorbreekt het wolkendek. Ik blijf even staan en adem in door mijn neus, druk mijn tong tegen het verhemelte en adem weer uit door mijn mond. Door mijn voeten vloeit de energie van de aarde en ik voel mij ontspannen. Ik geniet, terwijl ik word overspoeld door een zachte loomheid. En het echte werk moet nog beginnen!

De wind ruist door de takken van de eeuwenoude eik: een boom met de wortels diep en stevig in de grond, de stam wijzend naar de hemel, maar met de kruin flexibel in de wind. Die boom krijg je niet zomaar tegen de grond en ik leun er even tegenaan. Terwijl ik mijn ogen sluit, zoek ik de stilte in mijzelf. Maar een stem maant mij aan de kruiwagen weer op te pakken. Nog even geen tijd voor de stilte.

De tocht gaat weer verder. Ik voel de massiefheid van de handvatten in mijn handen, hoewel de kruiwagen nog leeg is. Een eendagsvlieg zoemt voorbij, zich niet bewust van zijn laatste moment op aarde. Hij geniet met volle teugen en zijn vleugels absorberen het zonlicht. En terwijl hij zich te goed doet aan een druppeltje nectar, springt een kikker op uit het riet, zijn prooi tegemoet. Het leven gaat veel te snel voorbij, schiet het door mijn hoofd. Zo snel als die gedachte in mij opkwam, zo snel verwerp ik haar weer. Ik wil niet door haar beperkt worden. Want elke seconde die ik door die wetenschap treur, is een seconde niet ten volle geleefd. En wat is immers tijd? De enige tijd is prioriteit! Tijd is niet belangrijk. Nee, ikzelf ben belangrijk.

Ik lach zachtjes in mijzelf als ik Harry zijn tai chi-oefeningen zie doen. Ik bewonder hem om de rust die hij daarin vindt. Maar het is niets voor mij, ik voel me er zeer ongemakkelijk onder. Ik maak mijn keuze en besluit deze handreiking langs mij heen te laten gaan. Sporten doe ik ook niet. In plaats daarvan zet ik de kruiwagen neer en rek me uit, van top tot teen, de vingers priemend in de lucht. Heerlijk. Ik voel dat ik leef. Mijn leven is van mij.

Dan kijk ik in de kruiwagen. Nog steeds leeg. En tegelijkertijd zo vol. Vol met bewustwording, vol met ontwaakte inzichten, vol met geluk. Ik realiseer me dat ik een gezegend mens ben. En misschien ligt daar de sleutel tot de rust. Ik heb mijzelf, met al mijn tekortkomingen, maar ook met al mijn mooie eigenschappen. En van fouten maken word ik alleen maar sterker, ik moet ophouden ze te gebruiken voor het voeden van mijn onzekerheid. Ik ga zitten en staak het gevecht met mijzelf. In mijn ogen wellen dikke tranen op. En dan is er geen houden meer aan. Hoe meer ik ze wegwrijf, hoe groter de waterval wordt. Uiteindelijk laat ik los en spoel mijn ziel schoon. En vóór mij lest een zaadje zijn eerste dorst.

Of ik mijn doelstelling haal? Ik weet het niet.

Maar weet je, eigenlijk kom ik zo langzamerhand tot een heel ander inzicht. Ik ben gewoon blij met mijzelf. Ik heb mijn tekortkomingen, zoals ieder ander, maar dat geeft niet. Ze maken me compleet, ze maken me mens, ze maken me Marian.

In mij ontluikt een liefde. Een liefde voor het leven, een liefde voor mijzelf. Ik begin te stralen als de zon. En voor mij steekt een groen kopje boven de aarde uit. Zijn nieuwe leven tegemoet.

Hopelijk weet ik deze koers vast te houden, zodat ik binnenkort een prachtige bloem kan aanschouwen.

Nicole – jurist – Weer in Balans – 2010