De kikker

Ingezonden brief van een bezorgde jonge moeder

Als je een kikker in kokend water gooit – springt ie van schrik uit de pan. Maar als je een kikker in koud water zet en dat langzaam aan de kook brengt, zal hij sterven.

Ik voel me momenteel als die tweede kikker.

De glijdende schaal waarop we ons collectief al bijna 2 jaar begeven, waar elke keer de grens van wat we ‘normaal’ vinden opschuift, er zijn dagen als deze waarop ik bang ben voor dat kokende water. Niet eens alleen voor mezelf, maar voor mijn dochter. Haar toekomst.

Soms wou ik dat ik het nog geloofde, dat het allemaal echt alleen maar over de pandemie gaat, we gewoon allemaal even geprikt moeten worden en dan alles weer normaal wordt. Maar langzamerhand is er bijna niemand meer in mijn omgeving die dat nog gelooft – en ik helaas ook niet meer. Of moet ik zeggen gelukkig? Want we kunnen nú nog uit die pan met heet water springen. Toch?

Een QR maatschappij. Voorwaardelijke vrijheid. Vaccinatie schade. Uitsluiting. Discriminatie. Polarisatie. Oneindig hoge staatsschulden. Macht van pharmaceutische industrie. Polarisatie. Maatschappelijke ontwrichting. Diepe depressies. De lijst is pijnlijk en bijna onuitputtelijk. En niémand van ons die dit 2 jaar geleden voor mogelijk had gehouden. 2 jaar… Kun je nagaan waar we over 10 jaar staan als er niet nu iets verandert.

En elke keer als iemand dan kritiek levert op het beleid, krijg je onvermijdelijk de vraag “ja maar, jij wilt toch ook niet dat de zorg overbelast wordt en er mensen overlijden?”

Nee. Natuurlijk niet! Misschien ben ik juist daarom wel kritisch. Want als ‘t over gezondheid zou gaan, zou er geïnvesteerd worden in gezondheid. Niet in IT. Niet in handhaving. Niet in God knows what – behálve in de zorg. Om te huilen vind ik het.

Het moment dat ik echt definitief m’n geloof in onze politiek verloor, was ergens aan t begin van de herfst. Het QR paspoort stond op de rol, en de oppositie in Den Haag steunde de het beleid MITS afgesproken werd dat ‘t paspoort alleen voor Corona gerelateerde zaken gebruikt zou worden. De coalitie weigerde. Ofwel: ‘t paspoort waarvan we denken dat ‘t ons helpt uit deze pandemie te komen, is niks meer dan een vrijbrief richting controle en voorwaardelijke vrijheid in brede zin. En dat was niet  de laatste enge wetswijziging die er doorheen geduwd is door onze vrienden in Den Haag. While we were sleeping.

Ik ben opgegroeid in vrijheid. Heb ik niet voor hoeven vechten. Niks voor hoeven doen. Ik kreeg het gewoon toen ik geboren werd. Wat een luxe. Maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. Onze vrijheid is zwaar bevochten. Door alle generaties voor ons. Ga ik dan nu werkelijk gewoon toe kijken hoe we allemaal als kikkers in dat water blijven dobberen, onze vrijheid ons ontnomen wordt en onze kinderen op zullen groeien in een wereld waar vrijheid geen geboorterecht meer is?

Ik wil die pan uit!  Wie volgt?