Simon

Nivea?

 

Simon is een gouden werknemer. Niets is hem te veel, het woord ‘nee’ kent hij niet. Loyaal, vriendelijk en ook nog eens heel accuraat. Ook privé is hij er voor iedereen. Kortom, collega’s, vrouw, kinderen, familie en vrienden, iedereen is blij met hem. Hij zal niemand vergeten, behalve dan… zichzelf.

Als zijn manager zich zorgen maakt over zijn werkdruk en de eerste tekenen van overspanning waarneemt, wimpelt hij ook dat weg. ‘Ga eens met Harry praten’ adviseert hij hem. ‘Een intake kan toch geen kwaad?!’ Toch zal het nog drie jaar (!) duren voordat Simon, inmiddels op zijn tandvlees, er eindelijk aan toegeeft en mij belt.

 

Tijdens de intake lucht hij zijn hart. Ik word al moe van het luisteren naar zijn agenda en wat hij allemaal op een dag doet. Maar gelukkig, zo stel ik, is het binnenkort Kerstvakantie en kun je even lekker bijkomen. Toch? Nou, niet echt. Met Kerst komen zijn ouders, de hele dag. En hoe goed zij ook met zijn ouders kunnen, het is toch best een hele opgave. Maar je kunt ze toch ook alleen uitnodigen voor een brunch of het Kerstdiner opper ik. Ja, zo was het ook begonnen, met een Kerstbrunch. Maar ach, al gauw bleven ze, weliswaar op zijn verzoek, voor nog een kopje thee, en weer wat later ook voor het diner. En sindsdien kwamen ze de hele dag.

 

 

 

 

‘Vinden ze dat zelf ook leuk?’ vraag ik voorzichtig. ‘Vast wel’ antwoordt Simon. ‘Heb je dat gevraagd dan?’ ‘Eh, nee’. ‘Waarom niet?’ ‘Ik wil ze niet kwetsen!’ ‘Dat begrijp ik, maar je kan het toch voorzichtig opperen?’ De volgende sessie komt Simon opgelucht binnen. Hij had het er met zijn moeder over gehad. En wat bleek? Ook zij vonden het een hele opgave, maar wilden Simon niet kwetsen… zijn vader miste zijn middagdutje en de hele dag met de (klein-)kinderen was voor hen toch best wel zwaar. S ’avonds waren ze echt uitgeput. Volgend jaar Kerst komen ze alleen eten vertelt Simon opgelucht. ‘Gelukkig’ antwoord ik, ‘dus vanaf nu gebruik je meer NIVEA?!’ ‘Pardon?’ NIVEA: niet invullen voor een ander. Vraag het gewoon! Of blijf aannames bedenken…