“Dankbaar?”

/in , /door

Een manager, 55-plus: heel druk en altijd onderweg. Als hij zo door buffelt, denk ik, dat de huidige discussie over de AOW-leeftijd voor hem niet zo heel veel meer uitmaakt …

De betreffende man blijkt al een hartaanval overleefd te hebben en ook heeft hij een vorm van kanker, met hulp van de dokter, met succes bestreden. Ik vraag hem: “Goh, ben je je lichaam niet dankbaar dat…”. Nog vóór ik “dat je genezen bent” kan uitbrengen, antwoordt hij geïrriteerd: “Dankbaar?! Mijn lichaam heeft mij in de steek gelaten”!

Ik laat een stilte vallen, kijk hem diep in zijn ogen en vraag hem vervolgens: “Heeft jouw lichaam jou in de steek gelaten of heb jij je lichaam in de steek gelaten”?

Hoe komt het toch dat wij mensen zoveel ‘for granted’ nemen? Waarom waarderen wij bijvoorbeeld onze gezondheid pas op het moment dat we die kwijtraken, terwijl we wéten dat ‘voorkomen beter is dan genezen’?

In de maatschappij is op dit moment een verschuiving zichtbaar van curatieve naar preventieve zorg. Maar nog niet elke organisatie lijkt dat in te zien. Tijdens een presentatie voor een Industriële Kring bleek mij dat weer eens.

Eén van de aanwezige directeuren, het type Bourgondiër en één van ‘niet zeur’n, maar werk’n’, vond preventie maar grote onzin. Daarop vroeg ik hem: “in wat voor auto rijdt u”? Geheel naar verwachting, antwoordde hij: “een Mercedes”. Daarna vroeg ik hem met welke veiligheidsopties, airbags e.d., zijn auto zoal is uitgerust en wat de kosten daarvan waren. “Weet ik veel, tien mille”?! was zijn antwoord. Ik vroeg hem daarop: “maar waarom geeft u zo’n bedrag

wel daaraan uit? U hoopt toch, neem ik aan, dat u die voorzieningen ook nooit hoeft te gebruiken?”..

“Vraagt een HR-manager”

/in /door

Onlangs hield ik een presentatie. Het was een presentatie zoals ik al vele malen heb gehouden. Geen van de aanwezigen twijfelt aan mijn inzet voor de mensen die mij worden toevertrouwd, maar altijd krijg ik weer de vraag: “Hoe kom je toch tot die resultaten?! Mevrouw had toch een fobie? Meneer had toch een burn-out en zou de WIA in?” Tja, hoe ik dat bereik, dat wordt ook tijdens mijn presentaties niet altijd even duidelijk.

Soms houd ik een presentatie in ons prachtige klooster voor 100 mensen, soms 10, nu voor circa 25 HR-managers voor regionale organisaties. Het was een informatieve en levendige bijeenkomst met nadien een borrel in onze kantoren en een etentje bij onze buurman. Wat een heerlijk beroep!

Na circa een half uur, stelde de HR-directeur van een grote overheidsinstelling een interessante vraag. Hij verzuchtte: “Harry, ik word zo moe van al die psychische klachten, het neemt maar toe en toe, ligt dat dan allemaal aan ons, ligt dat altijd aan het werk?”

De groep viel stil. Ik liet de stilte even aan en liep naar hem toe en zei: “Klaas, het ligt nóóit aan het werk!” Ik overdrijf, weet het, maar in Nederland kan het, met onze wetgeving, zelden of nooit aan het werk liggen. “Echter,” zo vervolgde ik “soms kiezen mensen het verkeerde werk…” en daar ligt dan vaak de oorzaak van hun problemen.

Gemiddeld zoekt 1 op de 5 werknemers die bij ons voor een traject komen na afloop ander werk. Passend werk. Werk waarin ze hun talenten en passie wél kwijt kunnen. Het is aan u als werkgever de keuze hoe belangrijk u het vindt dat uw medewerkers goed in hun vel zitten en daarnaar actief te handelen.

Het effect daarvan?
Tja, dat zien we dagelijks om ons heen, toch?!