Het verhaal van Nienke (43)

/in , /door

 

Ik weet nog goed dat ik allerlei soorten van coaching en therapie heb gevolgd en dat eigenlijk niets echt, blijvend, hielp. Ik had namelijk allerlei vage, vooral lichamelijke klachten.

Met name veel hoofdpijn en moe, moe, moe. Ik dacht dan ook veel na en piekerde me suf over belangrijke zaken, maar vooral over heel veel niet beïnvloedbare zaken. Hoe ik over kwam bijvoorbeeld, op anderen. Wat anderen dachten van mij. En vooral gewenst gedrag laten zien was mijn paradepaardje. Heerlijk gevoel wanneer je anderen blij kan maken en ondertussen jezelf vreselijk voorbij lopen en het contact met mezelf was ver maar dan ook echt erg ver te zoeken.

Door naar Harry te gaan werd mijn wereld opeens al anders, al in het eerste contact met hem. Zonder zweverig te worden kreeg ik het gevoel dat er echt aandacht was voor mij als persoon en dat ik me een keer niet hoefde te bewijzen en dat ik gewoon goed ben zoals ik ben met alle aspecten, juist ook de niet zo hele leuke. Want van die niet zo hele leuke persoonlijkheidskenmerken walgde ik, die mochten er niet zijn. Ik mocht alleen maar ‘leuk’ zijn. Pffffff … wat vermoeiend wanneer ik dit zo schrijf zeg.

Door de begeleiding van Harry leerde ik mezelf totaal accepteren en mezelf leuk te vinden. Ik wilde niet meer zo nodig het anderen naar de zin maken en ik vond het niet zo belangrijk meer hoe ik over kwam. Gelukkig is dit, vele jaren later, nog steeds zo; Ik ben erg blij met mezelf. Mijn wens was dat ik ooit een keer zwanger zou worden, dat lukte namelijk maar niet en ik wilde graag in mijn werk meer gaan coachen. Beide wensen zijn uit gekomen. Waarom? Ik denk omdat ik nu in mezelf geloof en in mijn eigen kracht sta en dat is fijn! Erg fijn kan ik vertellen!

 

Nienke – Manager Belastingdienst – Weer in Balans – 2010

Etiketjes

/in , /door

 

Mijn cliënt, een manager, komt binnen in mijn kantoor. Ze maakt een nerveuze indruk en ze steekt direct van wal. Ze vertelt dat ze vele trajecten heeft doorlopen om zich beter te voelen, maar geen enkele had een blijvend resultaat. De laatste coach had haar, na onderzoek, gemeld dat ze ‘drie saboteurs’ in zich heeft. “Of ik ook met saboteurs werkte? “, vroeg ze mij. “Ik werk liever met jou!” was mijn antwoord.

Het luchtte haar zichtbaar op en ook met haar ging
het, na Weer in Balans, aanzienlijk beter. Maar waarom, zo vraag ik mij af, hebben wij, en dan met name professionals in de, mentale, gezondheidszorg zo’n behoefte om mensen een etiket op te plakken? “Zie je wel, ik ben geen aansteller” is dan vaak de opluchting, maar bestaat dan niet het gevaar dat mensen in hun etiketje gaan geloven, in plaats van in genezing dan wel verbetering? De schrikbarende toename van de kosten van de gezondheidszorg is al decennia gaande en er lijkt geen eind aan te komen. Aldous Huxley zei ooit:

“De geneeskunde heeft zo’n enorme ontwikkeling doorgemaakt, dat er nagenoeg geen gezond mens meer is!”
Wordt het niet tijd voor een ‘paradigm shift’?
Een andere manier van denken over gezondheid en balans, over gezond werken en leven?

Het aantal gevallen van een burn-out is in 2009 met 48,5% (!) gestegen volgens het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten. Miljoenen houden het dagelijkse leven slechts vol met gebruik van antidepressiva, pijnstillers of andere middelen. Een teken aan de wand wat we niet langer mógen en kúnnen negeren! We leven in een overspannen samenleving, in een ratrace waar geen ontsnapping uit mogelijk lijkt. Waar zijn we mee bezig?! Dat het anders kan weten de organisaties waarvoor mijn cursisten werken: zij bewijzen het namelijk, iedere dag!

“Dankbaar?”

/in , /door

Een manager, 55-plus: heel druk en altijd onderweg. Als hij zo door buffelt, denk ik, dat de huidige discussie over de AOW-leeftijd voor hem niet zo heel veel meer uitmaakt …

De betreffende man blijkt al een hartaanval overleefd te hebben en ook heeft hij een vorm van kanker, met hulp van de dokter, met succes bestreden. Ik vraag hem: “Goh, ben je je lichaam niet dankbaar dat…”. Nog vóór ik “dat je genezen bent” kan uitbrengen, antwoordt hij geïrriteerd: “Dankbaar?! Mijn lichaam heeft mij in de steek gelaten”!

Ik laat een stilte vallen, kijk hem diep in zijn ogen en vraag hem vervolgens: “Heeft jouw lichaam jou in de steek gelaten of heb jij je lichaam in de steek gelaten”?

Hoe komt het toch dat wij mensen zoveel ‘for granted’ nemen? Waarom waarderen wij bijvoorbeeld onze gezondheid pas op het moment dat we die kwijtraken, terwijl we wéten dat ‘voorkomen beter is dan genezen’?

In de maatschappij is op dit moment een verschuiving zichtbaar van curatieve naar preventieve zorg. Maar nog niet elke organisatie lijkt dat in te zien. Tijdens een presentatie voor een Industriële Kring bleek mij dat weer eens.

Eén van de aanwezige directeuren, het type Bourgondiër en één van ‘niet zeur’n, maar werk’n’, vond preventie maar grote onzin. Daarop vroeg ik hem: “in wat voor auto rijdt u”? Geheel naar verwachting, antwoordde hij: “een Mercedes”. Daarna vroeg ik hem met welke veiligheidsopties, airbags e.d., zijn auto zoal is uitgerust en wat de kosten daarvan waren. “Weet ik veel, tien mille”?! was zijn antwoord. Ik vroeg hem daarop: “maar waarom geeft u zo’n bedrag

wel daaraan uit? U hoopt toch, neem ik aan, dat u die voorzieningen ook nooit hoeft te gebruiken?”..