1 Miljoen burn-outs?!

Frankrijk raakt zo langzamerhand vol met Nederlands campings. De populairste beroepskeuze lijkt nu dan ook coach te zijn. Toen ik echter in 1997 met de slogan ‘Mens in Balans – Organisatie in Balans‘ begon, stuitte ik toch wel op ‘enige’ scepsis. Overtuigd echter van het feit dat de balans van elke individuele medewerker uiteindelijk zijn weerslag krijgt op de balans van de organisatie in zijn geheel, startte ik even gepassioneerd als naïef.

Maar mede door de innovatieve manier van trainen en coachen, besloot ik destijds om vooral bedrijven in het westen te benaderen. Zo koester ik warme herinneringen aan mijn leerzame en inspirerende ontmoetingen met (HR-) managers van organisaties als PGGM, Shell, ABP en het CBS.

Zoals bijvoorbeeld die ontmoeting in 2002 met de manager van het CBS. Trots vertede hij me dat integriteit het hoogste goed was binnen het CBS en dat een verzoek van een voormalig kabinet om cijfers positief te kleuren vriendelijk doch categorisch van de hand werd gewezen. En dat terwijl ik me, omgeven door grootsheids, verontschuldig voor mijn (overigens bewuste) keuze om ‘klein’ te blijven voegde hij me toe: “Ja maar Harry, het gaat me niet om de tent, maar om de vent!” Maar hoe trots ik ook ben op Nederland en onze geweldige bedrijven, ook het beste peerd van stal struikelt wel eens. Onlangs gaf het CBS aan dat er jaarlijks 1 miljoen mensen getroffen wordt door een burn-out?! Kan vast niet zo goed rekenen als zij, maar “wie moet dan straks het werk nog doen?” zo vroeg ik mij verbaasd af.

Uiteraard hangt het er van af hoe je een burn-out definieert, maar dit lijkt me toch wel overdreven. Zelf vind ik 9 van de 10 diagnoses “burn-out” die ik hier krijg, absoluut geen burn-out! Een echte burn-out is m.i. zeldzaam; door jarenlang (soms zelf decennia) en stelselmatig misbruik en overbelasting van je systeem, zowel geestelijk als fysiek volkomen opgebrand zijn. Ook fysiek is er dan al schade ontstaan, waarvoor ik samenwerk met ’s lands beste medische specialisten. Herstel kost dan veel zorg en tijd. In de overige gevallen is er meer sprake van overspannenheid, waarbij de cliënt klachten heeft van energetische of depressieve aard, meestal een combinatie ervan. Ook dan is zorg geboden, maar herstel kost gewoon minder.

Je schijnt zelfs ook nog een “ernstige burn-out” te kunnen krijgen?! Dus nog erger dan totaal opgebrand zijn? Snapt u het nog? Ik niet meer, word er gewoon een beetje depri van… Kortom, niets mis met erkenning van je klachten en ze adequaat adresseren, maar zullen we nu weer hart gaan werken aan onze prachtige samenleving en elkaar daarin waarderen en ondersteunen?! Lijkt me veel gezonder!